“Dan kunnen ze toch overal bij?” – Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken...Daar zit ik dan, in een wijkcentrum met bewoners uit de buurt om te praten over privacy bij het koppelen van het wijkplatform met de omgevingen die ze via hun huisarts kennen. Voor me ligt een stapel met papieren: over de privacy aspecten van zulke koppelingen, over hoe privacy in de praktijk van zulke systemen gedaan kan worden, een technische architectuur, een stapel met ontwerpen voor een userinterface en zelfs een rollenspel om alles uit te kunnen proberen. (Zie ook: https://www.samenbeter.org/research/privacy-design) Ik ben voortvarend met de bewoners in gesprek gegaan.
En dan stelt iemand die ene simpele vraag: “Dan kunnen ze toch overal bij?”. Ik moet de neiging onderdrukken om uit te leggen dat dat niet zo hoeft te zijn. Dat is een genuanceerd en veel te technisch verhaal. Ik zou kunnen gaan zeggen dat dit wel te vertrouwen is, maar dat moet je niet vertellen, dat moet je laten zien.
Die ene simpele vraag maakt me duidelijk dat ons verhaal niet helder genoeg is. Dit moeten we beter uitleggen, beter laten zien wat er wel met de data gebeurt en wat niet. We moeten beter laten zien dat de gebruikers bepalen wat ze delen.
Terug naar de tekentafel dus!