Met het bouwen van een digitaal buurtplatform ben je er nog niet: je hebt 'traffic' nodig, mensen die er graag komen en ook wat doen. Dit is niet eenvoudig want er zijn vast al allerlei hippe, succesvolle en vaak al jarenlang bestaande platforms als Facebook en Nextdoor. Belangrijk om deze niet als een concurrent te zien, en ook niet proberen ze te verslaan. Zie ze als team-leden: maakt conbtact met de beheerders en wissel informatie en agenda's uit. Bedenk dat ze een eigen functie vervullen die jij misschien helemaal niet probeert in te vullen: Nextdoor is handig voor weggelopen katten en klusjesmensen, Facebook is een 'tijdlijn' voor het 'gewone leven', maar geen van beiden is geschikt of wordt veel gebruikt voor intieme, privacy gevoelige, zorg gerelateerde kwesties. Als je die zaken gaat bieden op je wijkplatform, dan heb je iets dat andere platforms niet kunnen bieden. Je moet er dan dus wel voor zorgen dat je de privacy van je gebruikers respecteert, geen trackers gebruikt en geen commercieel oogmerk hebt.

wat hga je bvereiken bl;a bla

Het motto van SamenBeter is ‘doen, leren, verbinden’. Het leren en verbinden wordt vergemakkelijkt door de ontwikkelingen te volgen, de voortgang te beschrijven en daarover met elkaar in gesprek te zijn en te evalueren. Kolb beschrijft de volgende leercyclus:

Het format is slechts een hulpmiddel en mag vrij worden benut. Het gaat erom dat iedere wijk zijn verhaal vertelt. Door de verhalen naast elkaar te leggen ontstaat er een extra mogelijkheid om van en met elkaar te leren en wellicht rode draden te ontdekken. 

Een ander doel van ‘meten is weten’ is een verhaal op te bouwen en naar elkaar en naar andere stakeholders te kunnen onderbouwen wat we doen en waarom.

Meten doen we zowel kwalitatief als kwantitatief. Niet alleen per wijk, maar ook over de wijken heen. Het accent (in deze fase in ieder geval) ligt op de narratieve beschrijving. Aanvullingen met kwantitatieve gegevens zijn uiteraard welkom.

ZIE VERDER DE TOELICHTING

In Amsterdam testen we 'de Vraagbaak' die dat mogelijk maakt. We rapporteren daarover zodra we resultaten hebben!

Hulpverleners pathologiseren maar de omgeving kan normaliseren. Het initiatief kan van cliënten, peers, familie, een buurman of vriend en natuurlijk ook van een professional komen. 

Tips van Philippe Delespaul

Creativiteit en innovatie zoekt de Proeftuin in het netwerk van cliënten

... dus niet in de GGZ van de instellingen of bij de symptomen van mensen. Maar vooral ook bij betrokkenen die beter in staat zijn dan de hulpverleners om de aspecten waarom iemand gewaardeerd wordt in het gesprek in te brengen. Belangrijk is dat iedereen een deskundige bijdrage kan leveren en dat de cliënt in regie blijft. Lijden is niet gediend met beperkte oplossingen, maar vraagt om creativiteit en deze neemt toe wanneer het perspectief breder wordt. Dit vraagt om netwerken van multideskundigheid. Niet aan de overlegtafels tussen instellingen, maar in de verbinding tussen mensen.

Vertrek vanuit je eigen’ autonomie

Daarmee bedoelen we dat bijvoorbeeld een SPV niet klan bepalen dat een psychiater de medicatie van een cliënt af moet bouwen. Of dat een ervaringsdeskundige zo maar een cliënt uit zijn of haar caseload in huis haalt om een crisis te overbruggen. Het is best mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk dat je teruggefloten wordt door je FACT-team. Je hebt dan een ‘windmolen’ gevonden waar je beter niet als een Don Quichotte de strijd mee aan kunt gaan. Veranderingen op dat niveau komen wel, wanneer er vertrouwen ontstaat dat op verschillende plaatsen een innovatieve cultuur tot een werkbare praktijk evolueert.  

Waar zitten je vrijheidsgraden?

Exploreer wat mogelijk is. Neem bijvoorbeeld een cliënt die eenzaam en angstig is. Je denkt aan een opname maar er zijn geen bedden vrij. We kunnen ook de angst dempen met medicatie maar is de cliënt bang zich door de bijwerkingen niet te kunnen concentreren terwijl hij net een nieuwe baan heeft. Al jouw goede raad wordt verder afgedaan met ‘jij hebt makkelijk praten’. Het idee bekruipt je dat de cliënt misschien helemaal niet wil. Maar zijn ambitie is groot en zijn lijden zuigt alle energie op. De gesprekken weerspiegelen de onderlinge machteloosheid en we zitten vast.

Wat kun je doen als je verder kijkt? Je kunt de cliënt vragen wie uit zijn omgeving een bijdrage zou kunnen leveren of goede ideeën heeft. Hij noemt zijn zus en een biljartvriend van enkele jaren geleden. In een volgend gesprek worden oude herinneringen opgehaald. Hoe fijn was het biljarten vroeger was, maar het verwaterde helaas toen de kinderen kwamen. De cliënt wil het groene laken wel weer betreden maar heeft dan dus behoefte aan een biljartpartner. Tegelijk blijkt dat de zus een babysit zoekt zodat ze terug naar het zangkoor kan. De cliënt zou ideaal zijn want hij kan zo goed met zijn neefjes opschieten. Het Babysitten en de Biljartpartner zijn daarmee een optie voor een hersteltraject!

De bedoeling is dat je de wijk een programma aanbiedt en mensen verantwoordelijk maakt voor de onderdelen van het programma. Het is een koud kunstje om van alles aan te bieden maar wat pas echt belangrijk is dat er iemand verantwoordelijk en aanspreekbaar is voor alles wat je aanbiedt. Liefst iemand uit de wijk zelf. Dat lijkt logisch voor diensten en andere face to face functies, maar geldt eigenlijk ook voor een app of een ander digitaal product: Duizenden apps kun je overal op internet vinden maar over welke apps kan ik iemand in mijn eigen buurt vragen stellen?

Een paar tips:

• Regel toegang tot de SamenBeter Agenda en agendeer je eigen events en andere belangrijke gebeurtenissen.

• Gebruik flyers en buurtapps om ruchtbaarheid te geven aan het bestaan en de mogelijkheden van de Proeftuin.

• Hou de ontwikkeling bij de medeproeftuinen in de gaten en neem successen over of modificeer die voor eigen gebruik.

• Zorg dat er voortdurend wat doen is. Stel niet uit naar morgen wat je vandaag kan doen!

wie o wie heeft er ervaring met Right to Challenge en schrijft een leuk stuk?

tbs

Het SaMaBuCa model is te gebruiken als een hulpmiddel in het proces in de wijk. Als de stappen worden gevolgd kan een goed proces vormgegeven worden in de wijk. Waarin de diverse incentives, benodigde investeringen en verdeling van de opbrengsten met elkaar in samenhang kunnen worden vormgegeven. Het stappenplan bestaat uit 8 concrete stappen, onderverdeeld in drie grotere hoofdblokken.

Kosten vormen een belangrijke drempel. Een van de belangrijkste transities die we middels Proeftuinen willen bereiken is dan ook kosteloze of in elk geval betaalbare zorg. Zowel preventief als curatief. En niet alleen evidence based, maar álle zorg waarvoor een bewoner voor kiest. Dit is een van de ‘long shots’ van het experiment omdat de bekostiging en vergoeding van zorg in wetten (en in de hoofden van stakeholders) verankerd is. Veel stakeholders zien hierin hun belangen in gevaar komen. Je kunt kiezen voor een activistische aanpak of juist samenwerking zoeken, maar ergens zal je een budget moeten organiseren. De gemeente is de meest logische partner: zij zitten voor elke inwoner op WmO geld, GGZ geld, awbz geld en participatiegeld. Stort deze gelden in één pot waaruit de totale ‘vitaliteit’ van de wijk bekostigd wordt: Model Populatie Bekostiging.